โฆษณาน่่าสนใจ-ช่วยคลิ๊กให้ด้วยครับ เพราะเจ้าของบล็อกจะได้รับค่าโฆษณาตอบแทนครับ

วันศุกร์ที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2554

สอนลูกให้เดินทาง...บนถนนชีวิต : สิ่งที่สำคัญที่สุดก่อนการเดินทาง

สิ่งที่สำคัญที่สุดก่อนการเดินทาง

ลูกรัก หากชีวิต คือ การเดินทาง แล้ว สิ่งแรกที่เราคงต้องทำก่อนออกเดินทาง นั่นก็คือ การกำหนดเป้าหมายในการเดินทาง

แต่ในความเป็นจริงนั้นเป็นเรื่องที่น่าตกใจ เพราะ ผู้คนส่วนใหญ่ในโลกใบนี้ ออกเดินทางไปโดยไม่รู้ว่าตนเองนั้นจะไปที่ใด พวกเขาเหล่านั้นอาจจะมีเพียงเป้าหมายกว้างๆเท่านั้น เช่น อยากไปให้ถึงความร่ำรวย อยากไปให้ถึงความสำเร็จ เป็นต้น
หลังจากนั้น พวกเขาก็ปล่อยให้ชีวิตของพวกเขาเป็นไปตาม ยะถากรรม พวกเขาใช้ชีวิตไปอย่างไร้จุดหมาย
ลูกลองนึกและจินตนาการดูว่า มีผู้คนมากมายที่ขับรถไปๆมาๆอย่างไร้จุดมุ่งหมาย พวกเขาได้แต่ขับไปแต่ก็ไม่รู้ว่าจะขับรถของพวกเขาไปที่ไหน ดูสับสนวุ่นวายไปหมด

ในที่สุดแล้วเมื่อรถของพวกเขาหยุดลง พวกเขาก็จะรู้ว่ามันเป็นที่ๆพวกเขาไม่ได้ปรารถนาจะไปเลยแม้แต่น้อย ที่เจ็บช้ำยิ่งไปกว่านั้นก็คือ พวกเขาเดินทางมาไกลมากแล้ว ทั้งน้ำมัน ทั้งสภาพรถและสภาพร่างกายของพวกเขานั้น มันสายเกินกว่าจะย้อนกลับ หรือไปยังที่ๆเขาอยากไปจริงๆเสียแล้ว
ซึ่งพ่อก็หวังว่า ลูกจะไม่ออกเดินทางไปเยี่ยงพวกเขาเหล่านั้น ขอให้ลูกจงจำไว้ว่า

เป้าหมายในชีวิตลูก ลูกต้องเป็นคนกำหนดด้วยตัวของลูกเอง

จงอย่ากลัวที่จะตั้งเป้าหมายที่ลูกต้องการจะไป ถึงแม้ว่าที่แห่งนั้นมันจะดูเหมือนว่าอยู่ไกลแสนไกลก็ตาม จงใช้ความปรารถนาของลูกนำทาง แล้วกำหนดเป้าหมายปลายทางของลูกให้ชัดเจน  ขอให้ลูกเชื่อมั่นว่า

ทุกๆที่ๆจิตใจของลูกสัมผัสได้ ลูกก็ไปถึงที่นั่นได้อย่างแน่นอน

พ่ออยากจะแนะนำให้ลูก ใช้เวลากับตัวเอง คิด ค้นหา ความฝันอันยิ่งใหญ่ของลูก ความฝันอันแสนจะท้าทายจิตใจของลูก ความฝันที่จะทำให้ลูกมีความสุข มีความภาคภูมิใจ เมื่อลูกสามารถพิชิตมันได้สำเร็จ และเมื่อลูกค้นพบมันแล้ว  ความลับอีกอย่างหนึ่งก็คือ

จงเขียนเป้าหมายของลูกออกมา แล้วเก็บไว้ในที่ๆลูกจะสามารถนำออกมาดูได้เสมอๆ โดยไม่ต้องบอกใครแม้แต่ พ่อและแม่

ลูกอาจสงสัยว่าทำไมจึงไม่ให้บอกใคร หลายๆคนอาจจะบอกกับลูกว่า “จงประกาศความฝันของลูกให้คนอื่นรับรู้” แต่สำหรับพ่อแล้วพ่อไม่ค่อยจะเห็นด้วยนัก
เพราะว่า ที่ๆลูกอยากไปนั้นมันอาจจะไม่ใช่ที่ๆคนอื่นอยากไป พวกเขาอาจจะไม่เห็นด้วยกับเป้าหมายของลูก พวกเขาอาจจะห้ามและขัดขวางลูก เหมือนที่พ่อเคยพบเจอกับตัวพ่อเอง จนในที่สุดพ่อก็ผ่ายแพ้พวกเขาเหล่านั้น และไม่ได้ออกเดินทางตามหาความฝันของพ่อ ดังนั้น

จงทำมันให้เป็นความลับของลูก
ที่มีเพียงลูกและจิตใต้สำนึกของลูกเท่านั้นที่ล่วงรู้ความลับนี้

และเมื่อลูกได้ตั้งเป้าหมายของลูกแล้ว จงนึกถึงมันอยู่เสมอ จงปลูกมันลงในจิตใต้สำนึกของลูก แล้วเติมความปรารถนาอันแรงกล้าลงไป จดจ่อและจินตนาการถึงความสุขที่ลูกจะได้รับจากที่แห่งนั้น จนลูกรู้สึกว่า ลูกแทบจะทนรอให้ถึงช่วงเวลาที่จะออกเดินทางในตอนเช้าไม่ไหว